Dobrzański Jan
Dobrzański (Jan), syn księdza, urodzony r. 1820, pracował najpierwej przy redakcyi gazety lwowskiej. W latach 1846-1848 redagował Dziennik mód paryskich, pisując niekiedy drobne recenzyje. W r. 1848 redagował dziennik polityczny Rada Narodowa. Po zmianie systemu w Kraju, wzięto go w rekruty; uwolniony po kilku leciech, redagował r. 1854 Dziennik literacki; tudzież od r. 1854-56 Nowiny, pismo odznaczające się taniością swoją i pokupne, z powodu umieszczanych doborowych powieści i poezyj. Od r. 1856 do 1861 redaguje Dziennik literacki. Od lat dwóch umieszcza artykuły rozumowane i polemiczne, pod nazwą:Fotografije; Zapiski literackie. W r. 1859-1859 wydał powieści: W kraju i za morzem, szereg obrazków; skończył na obrazku trzecim, p.t.: Wygnańcy. W r. 1855 przełożył słynną powieść J. B. Etwosa, p.t.: Wygnańcy. W r. 1855 przełożyl słynną powieść J. B. Etwosa, p.t.:Notaryjusz, drukowaną w Warszawie, w 4 tomach. W r. 1857 napisał powiastkę: Ciotunia. W r. 1847 tłumaczył dla sceny lwowskiej dramata: Michał Bremont; Sampierro i t.d. Kilkakrotnie wystąpił jako krytyk (Powieści polskie, 1847; O Deotymie; Lenartowiczu, 1958 i t.p.). Główną zasługą Dobrzańskiego jest, że zdołał przez długie lata utrzymać niepewne życie kilku pism literackich i zręcznie sterować nimi.
E. 1861
