Herb
Słowo herb pochodzi z niemieckiego.
Początki herbów odnoszą się najprawdopodobniej do czasów w których narody toczyły ze sobą walki. Jednak niektórzy twierdzą że już Noe i jego potomkowie mieli swoje znaki. Jedno jest pewne znaki rodowe, które miały rozróżniać ludzi lub rodziny istnieją od najdawniejszych czasów. Znaki rodowe istniały już w starożytnej Grecji, Rzymie w Galli, wśród plemion afrykańskich i wśród innych narodów.
Elementy herbu
1. - tarcza herbowa zawierająca godło
Kształty tarcz: i podział pola tarczy: w słup, w pasy, w skos, czwórdzielny, czwórdzielny sercowy:
- hełm heraldyczny z klejnotem od około XIV w. w późniejszym czasie do herbu weszła korona herbowa.
- labry wzorowane na liściach akantu z chust okrywających hełm, zgodnie z zasadami zawsze towarzyszyły herbowi z hełmem w uproszczonych wersjach herbu pomijane.
- korona rangowa
- trzymacze wprowadzone pod koniec XVIIIw.
- ordery herbowe nadawane za osobiste zasługi
- dewizy herbowe – nadawane oddzielnym dyplomem
- zawołanie – umieszczane nad klejnotem – hasło bojowe
- oznaki godności
- panoplia
- postument heraldyczny
Godło – herb to graficzny znak umieszczony w polu tarczy. Znak zwrócony był w stronę prawą patrząc od strony rycerza trzymającego w dłoni tarzcę.
Symbolika barw
Barwy metali
Złota – sprawiedliwość
Srebrna – czystość i uczciwość – występowały na Zachodzie w Polsce odpowiadały im barwy żółta i białą
Błękit – lojalność sprawiedliwość
Czerwień – odwaga i męstwo
Zieleń – nadzieja, bogactwo, obfitość,
Purpura – władza
Czerń – uczciwość pokora
Herb królestwa polskiego: w polu czerwonem orzeł biały w koronie, głową w bok prawy obrócony, a dziób otwarty, język wywieszony, nogi i skrzydła rozciągnione: na piersi jego tarcza, na której herb własny panującego króla.
Największym zaszczytem dla obywatela polskiego był klejnot szlachecki, czyli herb, bo tym znakiem pieczętował swój dowód szlachectwa. Herb niejednokrotnie był wspólny dla wielu rodzin, pokazywał zasługi rodziny i stanowił powód dumy. Wspólny herb był symbolem łączącym rodziny o różnych nazwiskach i tworzył z nich jakby ogromne plemię.
Posiadanie ziemi było wielkim zaszczytem była to czynność obywatelska zaś urzędy sprawowane bezpłatnie przynosiły największe zaszczyty dlatego każdy szlachcic czuł się wyróżniony jeżeli posiadał włości pozwalające mu podjąć urząd bene possesionatus. Posiadanie ziemi stanowiło drogę do największych dostojeństw a zaszczyt wynikający z piastowanego urzędu był dziedziczny i przechodził na dzieci i wnuki. Jeżeli synowi nie zdarzyło się pozyskać zaszczytu i nie został pozbawiony honoru do swojej śmierci miał prawo przejąć zaszczyt ojca.
Na przykład:
Syn wojewody wojewodzic, córka wojewodzianka, wnuczka wojewodówna czyli wojewodzicówna.
Syn starosty był starościc, córka starościanka, wnuk starościnowicz.
Kasztelanice, kasztelanki, kasztelanicówny,
rotmistrzowicze, rotmistrzówny, rotmistrzowiczówny
łowczyce, łowczanki, łowczycówny
czestnikowicze, cześnikówny
regentowicze, regentówny,
Podkomorzyce,podkomorzanki, podkomorzycówny
